We leggen al heel vroeg de verantwoordelijkheid bij kinderen neer. We willen doelgesprekken voeren met kinderen, maar kinderen kunnen nog geen doelen stellen.
In de prestatiesamenleving staat niet meer moeten centraal, maar kunnen. Kunnen is onbegrenst. We leven in een onbegrenste maatschappij. Kinderen en jongeren worden verantwoordelijk gehouden voor alles.
Mensen hebben hierdoor het gevoel dat ze hun eigen opdrachtgever en knecht in een geworden zijn. Je wil toch zelf presteren? Je wil toch zelf gezonder zijn? Dit terwijl je nooit voldoet aan je eigen opdracht.
Hierdoor staan we niet meer op, maar keren juist naar binnen. En gaan we nadenken of we nog wel genoeg zijn. Jongeren worden hierdoor sneller depressief. Allemaal resultaten van de prestatiesamenleving.
We geven nu al door aan elkaar: zorg ervoor dat je kind al voorloopt voordat het op school komt.
In de prestatiemaatschappij kom je leraren, ouders tegen die bang zijn dat ze verkeerde keuzes maken voor hun kind. Bang dat er later iets mis gaat. Had ik dan toch maar huiswerk les gegeven?
Ouders worden steeds meer een instrument.
Wat nou als je aan dit alles niet voldoet?
- Gedrag van kinderen die niet voldoen criminaliseren we, we zeggen dat ze crimineel zijn en kijken hierbij niet naar achtergrond van de kinderen
- Kinderen zijn niet gemotiveerd
- Het medicaliseren van het gedrag. Het zit in jou. Jij hebt adhd, maar je kan er dus ook niets aan doen, want je bent ziek. Kinderen worden gemedicaliseerd. Iedereen heeft maar iets.
Conclusie:
We zijn allemaal bloemen, de meeste zijn paardenbloemen. Die groeien wel en komen elkaar weer terug. Sommige zijn orchideeën. Deze hebben een specifieke afstemming nodig qua kou en water. Maar om nou elke keer aan een orchidee te vragen wat zij nodig hebben om weer een paardenbloem te worden. Dat is gek. Dit doen wij wel met kinderen.
Blijf daarom in gesprek en kijk naar het kind en probeer ze niet te veranderen, maar ze te accepteren.
